Об этом на своей странице в Фейсбуке написал Юрий Шипович.
(Подаємо мовою оригіналу)
Идея зобрати, ушорити, а потому выпустити вшитко, што было написано русинськыма майстрами пера подовж рока, возникла у нашої редколегії після того, як у 2018 році запер ся белетристичный журнал «Отцюзнина». Ги резултат, тоты, тко писав творы по-нашому, не мали, де печатати ся дале. Два з половков рокы фунгованя «Отцюзнины» вказали, што всокотити од асиміляції русинськый язык мож лем фурт подживлявучи го свіжым, и заставлявучи фунговати, екзистовати. Тому фурт мавуть ся родити нові творы.
Уже першый номер «Алманаха», у котрому были зобрані творы сімнадцятьох днешных русинськых поетув, прозаїкув и драматургув, указав, што нашоє слово не вмирать, а продовжує жити й фунговати. Творы разных видув и жанрув, разных авторув – писателюв, представителюв вшиткых вікових груп, доказали се. Тому «Алманах днешньої русинської поезії» 2019 и быв серенчливым, успішным.
Коли мы зачали роботу над другым номером – 2020 року, то май наперед зачудовали ся тому, што свої художні творы нам надали вже не 17, а 25 авторув, вікові рамкы котрых од 20 до 90 рокув. Се люде вшилякых интересув, освіты, політичных и релігійных позурув. Пятеро з них мавуть учені степені и званя. Они живуть у разных селахи варишах Подкарпатя, у Кийиві, Брно, Празі, Римі й у єден рокаш обєднує їх любов до свої землі, до свого слова.
Доста великоє й жанровоє багатство сьогоручного «Алманаха». Хоть у ньому много творув на фіглярну тему, айбо представлені туй достойно такой другі виды й жанры літературы, котрыма бы ся не поганьбили й май великі ги карпаторусины етнічні групы. Так зашли в номер и малые прозаические формы: новелы, рассказы и бывалщины; поетисні: элегии, сонеты и тд. Разнообразнов тематика и проблематика как прозовых творув так и стихов.
Богатшый от переднего сесь номер и на товмацтва: туй маєме и фолклорні казкы Юрия Капаца, и сказку «по-Білицькы» Петра Береша, стовмачені Иваном Ситарьом «Энеида» Ивана Котляревского и «Письма ученому сусідови» Антона Чехова.
Редакционная группа, которая собирала и ушорьовала «Алманах», хосновала ся «Граматиков русинского языка» Анны Мегелы. В посліднуй редакции «Граматикы», прислуховувучи ся к советам коллег, лінгвістув-русиністув Пряшовського універзитета, Анна Михайловна одказали ся ед знакув «ÿ», «ȏ». Аргументом было вто, што данные знакы суть чисто фонетичныма, и графически их позначовати не вынужден. Хосновати ся нима мож лем при штудийованю фонетикы. Айбо в повествования выходця из Верховины Ивана Завадяка одойшли переходили от нормы, потому иншак не удачно ся бы передать верховинськоє «и» на месте этимологического «о», потому туй оставили переходили «ÿ». Так же в произведениях многых авторув не производили переходили хибы в словах «єнно», «дынь» и т.д. Подумали переходили, што, после довгых лет ассимиляции, русинськоє слово может «полежать» куртый время в «фонетичнуй кочії». Вшиткому свуй время!
Шипович юрий, председатель «Русинского културологічного клуба»
Напомним,